De energie voelt de afgelopen week uitdagend. De uitzonderlijke zonne-activiteit trilt veel los op verschillende lagen.
Astrologisch is Pluto voelbaar in retrograde sinds 2 mei en nog tot 11 oktober, doorheen Waterman en terug tot in Steenbok. Dat betekent dat we op heel diepe lagen terugkeren in het verleden en dat kan naar boven komen in de vorm van herinneringen, dromen of nachtmerries, flashbacks, in het emotionele lichaam en in het fysieke lichaam met pijn, ontstekingen en spanningen.
Pluto heeft als taak om te transformeren en dat voelt telkens weer intens. De god van de onderwereld neemt ons mee naar verborgen plekken in onszelf en soms kan het voelen als verdwalen in ondergrondse grotten. Een zekerheid is dat we daar onszelf tegenkomen op verschillende leeftijden, in verschillende gemoedstoestanden, met opgeslagen pijn en verdriet, schuld en schaamte. Pluto staat voor wedergeboorte en vraagt om die kindstukken ademruimte te geven, te laten voelen wat er was, wat tot vandaag in on ons leeft en wat we niet langer hoeven te herhalen en mee te dragen. We kunnen onszelf bevrijden en meer licht binnen laten, onszelf toelaten om naar de zon te kijken, liefde te ervaren, te geloven in een beter heden en toekomst. Niet meer alleen, maar samen met.
We hoeven niet meer blind de verwachtingen van buitenaf te volgen en we kunnen dan ook bewust worden van bepaalde wensen die niet vanuit onszelf komen, maar van buitenaf geïndoctrineerd werden. Ze verliezen hun waarde en maken plaats voor authenticiteit.
Pluto kan zoveel losmaken dat we geconfronteerd worden met een oorlog in onszelf, een overlevingsmodus, angsten die doorgegeven zijn uit onze voorouderlijke lijn als schaduwen die vallen over het hier en nu. Vaak zijn angsten voor de dood verborgen angsten om voluit te durven leven.
Het is elke dag mogelijk om hier anders naar te kijken vanuit zelfliefde.
We bevinden ons als het ware in een tussenruimte: tussen buiten- en binnenwereld, tussen het gewone en buitengewone, tussen het persoonlijke en collectieve verhaal.
Deze dagen dacht ik terug aan Arnold Van Gennep met zijn werk 'Les Rites de Passage' (1909). Hij ontwikkelde een eigen methodiek, waarbij hij op basis van observaties in verschillende culturen besloot dat rituelen die iemands overgang naar een nieuwe status in de samenleving markeren, uit drie delen bestaan:
1. afscheiding (préliminair)
2. overgang (liminair)
3. integratie (postliminaire)
Wanneer we bewust worden, voelen we ons als het ware afgesneden van de ‘normale’ gang van zaken. Als een kluizenaar gaan we met onze zaklamp op zoek in het donker, waar we nog zoekenden ontmoeten. We verbinden ons met anderen die ook buiten de normen van het oude systeem willen leven. Deze overgang geeft ruimte aan het nieuwe, om te creëren en een nieuw manier van samen leven te laten ontstaan. Het is een proces van groei op persoonlijk en collectief niveau. Met Pluto in Waterman is er een automatisch aspect van transformatie doorheen het ontstaan van een gemeenschapsgevoel.
In deze omgeving kan er een onomkeerbare stap gezet worden naar de volgende (levens)fase en situatie.
Hier bestaat liminaliteit (instabiliteit en onzekerheid) naast communitas (continuïteit via diepe verbondenheid).
Het is tegelijkertijd een destabiliserende én transformatieve ruimte, waarin iemand zowel verlies van het oude als verlangen naar het nieuwe kan ervaren. Er is een gevoel van verlorenheid, maar ook een sterke potentie tot herordenen en creativiteit.
Bij de overgang naar de volgende fase ondergaan we een symbolische 'rituele dood' en daaropvolgende hergeboorte. Er is een fundamentele innerlijke verandering.
We ontmoeten onze kindstukken en nemen ze mee naar het licht.
Pierre Auguste Renoir, Little Girl with a Spray of Flowers, 1888
Comments