Een roos is een roos is een roos / nulpunt

Voelen jullie ook hoe iel de energie is tijdens deze tijd van het jaar?

Wat hou ik van oktober en november, van de rijkdom aan kleuren in de herfst, van de rust die neerdaalt na een extraverte zomer.

Na een reis in het buitenland ben ik terug hier geland, klaar om zacht uit te bollen tijdens de laatste maanden van dit onvergetelijke jaar.

Ik merk hoe ik steeds meer beweeg in de richting van mijn Noordelijke maansknoop, die volledig in het teken staat van aardse eenvoud, van tastbare dromen, van grond en gewassen, van huiselijke gezelligheid en soberheid, tevredenheid in aanvaarding van wat is. Geluksgevoel is daarin een gevleugelde metgezel die zich op gezegende ogenblikken in elke vezel van mijn zijn laat voelen, dan gloei en glunder ik vanbinnen uit. Geluk laat zich niet grijpen.

Met de Zuidelijke maandknoop in mijn achtste huis ben ik levens-lang vertrouwd met het occulte, voel ik mij schaamteloos een heks, is astrologie als een tweede taal, ben ik verzot op het lezen van symbolen en zie ik vanzelf dieperliggende lagen.

Die rijkdom heb ik ook gevonden door een diepduik in allerlei cursussen en ervaringen in de loop van ondertussen vele jaren. Ik voel dankbaarheid over het opstellingswerk, de wijsheid in sprookjes, het helend tekenen, creatief schrijven, inzichten uit de aryuveda, plantenwereld en kruidenleer, shinrin-yoku, feng shui, numerologie, kinesiologie... Mijn lichaam mocht ook proeven van heel wat methoden om mijn zenuwstelsel tot rust te brengen, om bewust adem te halen.

Dit jaar bracht mij een terugkeer naar een nulpunt.

Terug naar wie ik was voor mijn 'ontwaken', naar het besef dat ik ook toen al met open ogen leefde en dat ook dat genoeg was.

Toen ik halfweg dit jaar door een rouwproces ging en dat benoemde zoals het was, kreeg ik de woorden terug dat ik mij 'niet liet optillen'. Die woorden zijn mij lang bijgebleven en voelden heel ongezond. Ik hoop dat ik zelf nooit de persoon ben geweest die een ander heeft gevraagd om tranen te verstoppen, om verdriet om te toveren tot vreugde. Processen zijn als planten die zich organisch ontwikkelen, ze 'laten' zich niet veranderen, ze transformeren vanbinnen uit op eigen ritme.

Ik volg mijn gevoel en dat is altijd goed geweest.

Ik was altijd al de persoon die zich spiegelde aan de natuur, die bomen omarmde en meer met dieren sprak dan met mensen, die dagdroomde alsof zich daar een ander parallel leven afspeelt simultaan en nooit minder echt dan het aardse. Ik heb altijd intense, veelzijdige dromen gehad, mij geprikkeld en overprikkeld gevoeld vanuit nieuwsgierigheid enerzijds en een verlangen naar stilte anderzijds. Ik leef mijn eigen ritme volgens mijn natuur. Ik heb mij nooit vereenzelvigd gevoeld met een diploma, status, job, hobby of geloof. Het heeft voor mij geen oordeel of ik gezien wordt als pakweg ondernemer, boerin, kunstwetenschapper, astroloog of schrijver. Ik voel mij tot vandaag vooral nog altijd Lise - en ook wel Marie, Leen, Roos Surmont.

Waar de horizon ligt, is er geen nood meer aan veel woorden.

Vandaar de stilte van de voorbije weken, maanden.

In die liminale ruimte is mijn lichaam mijn lichaam.

Mijn blauwdruk is mijn blauwdruk.

Daar hoef ik niet te weten waarom ik aangetrokken ben tot een bepaalde kleur, geur, bloem, persoon.

Voor mij is schoonheid altijd essentieel geweest en die kan overal in schuilen.

Wat mooi is, is vanzelf helend.

Zo hoop ik dat deze pagina in de afgelopen zeven jaar voor velen een waardevol klankbord mocht zijn en wederzijds ben ik dankbaar dat ik de bewegingen van de planeten op een poëtische manier kon duiden aan de handen van beelden van kunstwerken.

Hoe betoverend en veelzijdig haar betekenis ook is,

'een roos is een roos is een roos'. *

* Deze uitspraak naar het gedicht van Gertrude Stein stelt dat de herhaling van het woord 'roos' de essentie ervan benadrukt, in plaats van afhankelijk te zijn van een externe naam of labels.

Dat Rosa Mel Apibus, 1598