De maaneclips in Schorpioen deze ochtend klinkt als een roep van Pluto die ons meeneemt naar het labyrinth van ons verleden. Die tocht kan beangstigend voelen, maar eenmaal onderweg ontstaat tegelijk een intens plezier in het onthullen van elk nieuw mysterie. We kunnen ons eigen leven vastnemen als een muzikaal pak dat doorgegeven wordt en dat in vele lagen omwikkeld is. Wanneer de muziek stopt en jij mag een laagje afpellen, is er altijd de spanning om te weten wat er te voorschijn komt. Met Pluto retrograde mogen we opnieuw herontdekken wie we geweest zijn tot hier toe. Welke versies van onszelf liggen nog verborgen in wie we vandaag zijn en van welke deelidentiteiten mogen we afscheid nemen?
Elke nieuwe laag brengt de onzekerheid van het onbekende mee, zoals elke levenservaring een sprong is met een ongekende landingsplek. Deze maan in Schorpioen herinnert aan de kern die er altijd geweest is en zal zijn: de kracht die vanbinnen leeft, datgene wat in periodes van rouw overeind blijft en ons dichter brengt bij het licht van de tijdloosheid. Rauwe pijn of afscheid maakt ons zo transparant dat we niet anders kunnen dan echt te zijn. De maansknopen die collectief een diepgaande ontwikkeling weergeven bevinden zich in de as van Schorpioen en Stier. Die zorgen ervoor dat dit proces ook collectief gebeurt. De Zuidelijke maansknoop in Schorpioen haalt de angel uit het machtsspel, wat vals is kan niet langer de schijn ophouden.
In de mythe waakt Pandora over een box die ze niet mag openen. Haar nieuwsgierigheid groeit met de tijd, tot de dag dat ze de doos opent. Daarop komen alle schaduwkanten van de mensheid naar buiten: jaloezie, wrok, woede, verbittering... Tot ze de doos een tweede keer opent en het enige goede ook kan ontsnappen: 'hoop'. Hoop vervult haar onmiddellijk met een innerlijk weten dat alles goed komt. Het proces van zuivering vraagt om ook de donkere, moeilijke gevoelens te zien, ze in de ogen te kijken. De zon in harmonie met Pluto op 19 mei ondersteunt een proces van zelfontwikkeling door diepgang.
Pandora heeft met Persephone gemeen dat beide vrouwen zich niet door de angst van het verbodene laten weerhouden. Door alles toe te laten, er te laten zijn, is er heling mogelijk. Door open te staan en authentiek te zijn, vervallen alle taboes. Als je de kast wegneemt, hoef je er niet langer uit te komen. Vastklampen of jezelf verstoppen is dan ook de grootste valkuil. Angst voor controleverlies en afwijzing zijn vormen van zelfsabottage de lente niet binnen laten, die zorgen dat we verder leven in trauma's in plaats van ze te transformeren.
Deze maan nodigt dan ook uit om afscheid te nemen en ruimte te maken voor puur leven in schoonheid vanuit de kern.
Overgave is geen falen. Het is een moedig uit handen geven aan iets hoger en groter, vanuit vertrouwen in echtheid. Welk geschenk zit er in het verdriet? Je bent niet jouw angst, het leven nodigt uit te voelen vanuit elke porie, diep, intens en krachtig, met liefde voor het mysterie.
Pandora opent de kist, John William Waterhouse, 1896
