Voor tweelingzielen is voelbaar hoe een energie van eenwording beschikbaar is. Mannelijke en vrouwelijke energie dansen al eeuwen om elkaar heen in een zoektocht om elkaar te begrijpen, te balanceren. Tweelingzielen hebben een belangrijke zielsopdracht in het doorleven van die dans, zowel innerlijk in zichzelf als uiterlijk in het veld met hun zielsdeel in de ander.
Hoe dichter ze beiden komen bij de eenwording van het mannelijke en het vrouwelijke in zichzelf, hoe dichter ze komen bij het alchemistische huwelijk. Hoe meer ze de gaven in zichzelf herkennen, hoe meer ze het goddelijke in elkaar kunnen zien. Ze leren te onderscheiden hoe verschillend mannelijke en vrouwelijke energie functioneren en hoe elk van hen daar een deel van belichaamt.
De mannelijke energie heeft een weg af te leggen in het eren van de helderziendheid van de vrouwelijke, hoe zij al generaties lang de wijsheid in zich draagt van te zien voorbij het zichtbare, voorbij het heden, terug in het verleden en in de toekomst. Hij heeft zijn eigen angst voor het goddelijke achter te laten, naarmate hij zelf terug in contact komt met zijn intuïtieve gaven en zijn derde oog opengaat. Niets is wat het leek.
Hij komt tot het inzicht dat zij alles zag wat voor hem verborgen was, wat hij zichzelf niet toeliet te zien. Hij heeft een weg af te leggen in het lossen van zijn verleden, van zijn drang om een held te zijn in de wereld door zichzelf te bewijzen.
Hij wordt de held op het moment dat hij haar ziet voor wie ze is, wanneer ze ook IN hem is herrezen. Hij gaat door een donkere nacht vol spijt omdat hij haar veroordeeld heeft op dezelfde manier zoals ze al eeuwen ten schande werd geroepen in de onderdrukking van een systeem dat de ziel niet langer herkent.
Het is door haar te zien, dat de bron in hem wakker wordt voor iets waarvan hij het bestaan niet kende. Een connectie met de grote moeder waar hij zo lang naar verlangde, de eeuwige omhelzing door het vrouwelijke, geborgen in de vele armen van de natuur, van het water, het vuur, de lucht en de aarde; de lente, de zomer, herfst en winter. Pas dan staat hij uit zijn oude leven op dat zich afspeelde in een schaduw.
Daar is hij nu en hij heeft een weg afgelegd waarbij hij ziet dat de enige manier om haar te benaderen de weg is via het eren van haar priesterschap, haar wilde binnenkant die de geheimen van de spirit wereld weet te ontrafelen.
*
Eén van de ontmoetingen die ik tijdens het retrograde seizoen had, was het weerzien met een leerkracht uit mijn middelbare schooltijd. Ze bracht ons toen het verhaal van Homeros' Oddyssea met veel toewijding en daaraan gekoppeld kregen we de opdracht tot een creatieve verwerking van een deel van het verhaal. Ik schreef toen een gedicht over -zoals ik het toen omschreef: 'de lotsbestemming van Nausikaa en haar ontmoeting met de held Oddyseus'.
Het was niet de eerste en laatste keer dat ik terugkijk op mijn leven waarin al op heel jonge leeftijd (veel eerder dan deze tijdlijn) een helder weten was over de geliefde die aanwezig was in mijn leven, in energie, op afstand, ergens en nergens, overal. Dit weten zit verweven in het collectief weten en is bewaard in mythes en sprookjes die ons er altijd weer aan herinneren.
*
NAUSIKAA
Nadat Odysseus als schipbreukeling was aangespoeld op haar geboorte-eiland, werd hij door Nausikaa geholpen en gastvrij ontvangen. De godin Pallas Athena spoort de prinses in een droom aan om bij het aanbreken van de dag samen met haar dienaressen de was te doen bij een naburige rivier. Daar vindt ze Odysseus, die de vorige dag op het eiland Scheria aangespoeld is.
De passage in Boek VI waarin Odysseus zijn verwondering over de schoonheid van het meisje uitspreekt, is een van de beroemdste van de Odyssee.
*
PENELOPE
Een andere figuur uit de Odyssee die bijzonder veel door mijn gedachten gaat de laatste weken, is Penelope. Zij wachtte twintig jaar op zijn thuiskomst uit de Trojaanse oorlog.
Kort nadat zij Odysseus een zoon had geschonken, moest hij met het Griekse leger tegen Troje optrekken. Toen hij lang weg bleef en het gerucht van zijn dood zich verspreidde, kwamen de voornaamste jongelingen uit Ithaka en de omliggende eilanden tot haar om naar haar hand te dingen.
Op de terugkeer van Odysseus hopend, weigerde zij een nieuwe verbintenis te sluiten en om aan de onstuimige aandrang van de minnaars te ontkomen, beweerde zij dat zij bezig was een lijkkleed te weven voor haar grijze schoonvader Laërtes en geen keuze kon maken, vóórdat dit was voltooid. 's Nachts trok zij echter wat zij overdag had afgewerkt weer uit.
Door haar dienstmaagden werd deze list verraden. Penelope besloot toen om een nieuwe echtgenoot te kiezen door een wedstrijd te laten plaatsvinden. Geen van alle kandidaten kon de boog spannen.
Odysseus was intussen teruggekeerd en met de hulp van de godin Pallas Athena nam hij vermomd als een oude bedelaar deel aan de wedstrijd. Hij spande de zware boog zonder moeite. Meteen werd zijn ware uiterlijk zichtbaar en herkende iedereen hem als de koning van Ithaka.
In de oudheid was Penelope het toonbeeld van trouwe huwelijksliefde. De weg die zij af te leggen had, is die van geduld en vertrouwen.
John William Waterhouse, Penelope and the Suitors, 1912
