Volgens de Maya kalender is 25 juli een dag 'buiten de tijd'. Voor mij is het een herinnering aan wat tijd betekent. Innerlijke tijd, uiterlijke tijd, goddelijke tijd. We herinneren ons de essentie door de klok niet boven ons hoofd te hangen, maar te vertrouwen op het samenvallen van onze innerlijke tijd, wanneer we er werkelijk klaar voor zijn, en de uiterlijke tijd van de ander, van omstandigheden.
Een dag om onszelf en anderen te vergeven voor 'verloren tijd', in dankbaarheid.
We staat op een brug tussen het oude en het nieuwe, krijgen de kans om te reflecteren over het verleden en ons voor te bereiden op wat komt. We breken los uit de beperkingen van de lineaire tijd. Er is een veld van tijdloosheid waarin we beelden kunnen opvangen die we (nog) nooit met onze aardse ogen hebben gezien, wetende dat ze bestaan. Je kan delen van vorige levens zien met iemand waar je ook nu een zielsrelatie mee hebt, of informatie opvangen over plaatsen die je in de toekomst zal bezoeken. In het midden van de brug staan we stil met onze handen bij ons hart, dankbaar voor de reis. Veilig in ons eigen centrum. Wat we niet langer willen meenemen, laten we met het water onder ons wegstromen.
Venus keerde retrograde op 22 juli, de dag waarop Maria Magdalena gevierd wordt. De toon is daarmee gezet en collectief is heel voelbaar hoe we resoneren met haar meesterenergie en ons het goddelijke vrouwelijke herinneren en terug eigen maken.
Venus in Leeuw is ware hartsenergie. De retrograde beweging brengt ons in dit teken terug naar de bron van geloof in liefde, vertrouwen in liefde, weten dat er genoeg is om genereus te zijn. Gedurende 40 dagen laat Venus ons voelen dat de bron van liefde vertrekt vanuit onszelf en vandaar uit verliest ze haar angst voor afwijzing of verlating. Venus erkent hier haar eigen patronen van onzekerheid en geeft zichzelf de erkenning die ze zoekt.
Venus in Leeuw zie ik als de belichaming van de koningin. Zij heeft leiderschap door liefdevol te zijn en liefde uit te dragen. Ze heeft een gouden aura dat voor zich spreekt, ze is krachtig en weet seksuele energie om te zetten in creativiteit. Venus staat tot 4 september als morgenster aan de hemel en draagt daar meer haar mannelijke energie uit, vanuit leiderschap en actie.
Terwijl we ons voorbereiden op de terugkeer van Pluto naar Waterman, krijgen we niet zonder toeval nu de kans om het tegenoverliggende teken van Leeuw ten diepste te kennen, te doorvoelen, te belichamen. Wanneer we iets voor groepen, voor elkaar, voor de samenleving willen betekenen zoals Waterman wil, dienen we eerst zélf op een podium te durven staan met de spotlights in ons gezicht en starend in het donker zonder te weten of er ooit iemand zal applaudisseren. Leeuw haalt onze kracht als individu naar boven, de gave van natuurlijke autoriteit. De weg van het hart. Wanneer je doet wat je passie je ingeeft, waarvan je bloed sneller gaat stromen, dan doe je het goed. Venus in Leeuw aarzelt niet vanuit de vraag wat een ander ervan denkt, of er überhaupt iemand in de zaal zit om te horen of te zien wat ze te zeggen heeft. Ze wéét. Ze durft. Ze is er. Venus in Leeuw brengt het medicijn van het hart. Wanneer we dit voelen, zullen we ons later niet verliezen in het intellect van Waterman.
Onderhuids zorgt de connectie tussen Pluto en de maansknopen ervoor dat karmische verhalen belicht worden en uitvergroot, het is tijd om de angst onder ogen te komen om los te laten wat je niet langer dient. Er kan een nieuwe gewaarwording ontstaan waarbij je beseft dat je heel lang hebt geleefd naar een bepaald verlangen, een situatie, een andere persoon en nu ziet dat het allemaal een leugen was, een lege doos, een last.
Sinds 23 juli en nog tot 26 december dit jaar loopt ook Cheiron retrograde en kunnen we voelen waar we nog open wondes hebben die heling verlangen. Ook de heler heeft heling nodig en mag die aan zichzelf geven. De heler ontstaat vanuit het doorleven van eigen kwetsuren en het vinden van manieren om er ruimte aan te geven en deze te delen met anderen. Herstel en groei gaan samen. Er is een bewustwording van oerwonden, hartzeer uit eerdere relaties, uit andere tijdlijnen van oorlog en afstand, van onmogelijke liefdes, van vroege dood, van plotse verscheuring. Ook uit vorige levens dragen we krassen mee op onze ziel.
We kennen allemaal de pijn van verlaten zijn en wanneer we ze omarmen en laten bestaan, blijven we bij onszelf. We sluiten daarmee een oude cyclus van afhankelijkheid van de liefde van de ander. We rusten in onze eigen armen, omringd door nog grotere armen, door nog grotere armen... vanuit verbinding met liefde, is ze laag na laag voelbaar.
Frederick Sandys, Mary Magdalene, 1858-60
