De afgelopen twee jaar ben ik meer in aanraking gekomen met sprookjes, via vertellingen en opstellingswerk waardoor de thema's en personages bijzonder veel blijken te vertellen over wat er speelt op verschillende lagen. Ze zijn een poort om in contact te komen met het collectief onderbewuste. Het 'occulte' betekent 'dat wat verborgen is onder onze ogen'. Het is er altijd, alleen zien we wat we zien afhankelijk van onze eigen openheid en bewustzijn.
Nu is er een sprookje dat al een week blijft roepen in symbolentaal. Het begon toen ik de frambozen struiken aan het snoeien was, de doorgang was op sommige plaatsen bijna onzichtbaar door de overhangende takken. Het beeld bracht mij terug naar het verhaal van de schone slaapster of Doornroosje. Zij viel in een honderdjarige slaap na een vloek die onvermijdelijk uitkwam door het prikken van haar vinger aan een spinnewiel. Alle mogelijke spinnewielen werden verbrand en toch bleef er één aanwezig in een hoge toren (het denken), waar de vloek zich waar maakt. Er zit een onontkoombaarheid in elk sprookje -en een berusting, zo zou het gaan en zo geschiedde het.
In de honderd jaar zijn er meerdere mannen die tot bij haar proberen te komen, maar geen van hen slaagt erin. Het is pas wanneer de goddelijke tijd het zo beslist, dat de uitdagingen overwonnen kunnen worden. De man die op dat moment de dichtgegroeide doornen doorklieft, kan alle tegenwerkende krachten onderweg overstijgen tot hij in de toren komt, waar hij de slapende schone wakker kust.
Wat het sprookje mij vertelt over tweelingzielprocessen (voel zelf van welk collectief je deel bent) op dit moment is dat de persoon die de mannelijke energie belichaamt momenteel een weg baant doorheen doornen, blokkades en hindernissen. Hij krijgt conflicten op zijn pad die te maken hebben met aardse moeilijkheden zoals financiën, familierelaties, de zoektocht naar vervullend werk.
Alles wat gebeurt maakt deel uit van zijn weg naar zijn vrouwelijke counterpart. Zij wordt gevraagd hun dromen levendig te houden, in overgave te gaan, los te laten en diep te geloven tegelijk, te bidden, geduld te oefenen. Via haar connectie voorbij de zichtbare wereld, versterkt ze de connectie met haar counterpart. Via hun dromen communiceren ze, net zoals de duiven, de uil, het paard en de kikker als gidsen voorbij de sluier verschijnen.
Zij weet dat er één iemand is die de weg door de doornen kan vinden. Zij weet dat die opening door de doornen rond het paleis ook een weg is naar zijn eigen hart. Hij dient alles wat zijn hart afschermt van pijn los te laten, om liefde te kunnen toelaten. Pas dan kan hij haar ontmoeten in het midden.
Dat proces kan gebeuren omdat ze allebei al bewust zijn van hun connectie, ze zijn in die zin 'wakker'. Ze weten dat de ruimte die hen scheidt een illusie is.
Na de kus ontwaken ook de mensen rond hen uit een lange slaap. De doornhaag is verdwenen. Het verhaal eindigt met het huwelijksfeest, de fysieke vereniging van de ziel, de mannelijke en vrouwelijke energie die samen een eenheid zijn, voorbij tijd en voorbij dit leven.
John Douglas Miller after Frederic Leighton, Summer Slumber, 1898
