De tijd loopt als door een zandloper van boven naar beneden in plaats van lineair doorheen de dagen van het kalenderjaar. Kosmische stof loopt langzaam doorheen onze lichamen, die de laatste maanden anders voelen. Soms met hartfladderen, soms met voeten die boven de grond lijken te zweven. Met piepende tonen en longen die te klein lijken voor die sterrenstof. De oude wereld vindt haar plek niet langer, ze transformeert en onze met haar lichamen mee. De moederenergie ontfermt zich over ons.
De geheime tuin ligt klaar om zich te openbaren. Het geheim van wat verloren ging in de leugen van de lineaire tijd. Onze kanalen openen zich weer voor ons zelfhelende vermogen. We hebben niets meer nodig dan te ontvangen wat er reeds is. Het is gedaan met dekmantels voor de liefde die in ons allemaal wacht om wakker gekust te worden. Laat liefde de dekmantel zijn. Het masker is gevallen en de wind gekomen om zich verder te verspreiden. De bovenwereld wacht op onze ontwaking.
Gustav Klimt, Portrait Study of a Woman with Tall Hat and Reclining Woman,
1907-08