Omdat het vandaag internationale vrouwendag is, wil ik graag iets delen over Frida Kahlo en haar energie die begeleidend is in het tweelingzielenproces zoals ik het ervaar in mijn connectie.
Het moet 2021 geweest zijn toen we onderstaand schilderij van de twee Frida's zagen als openingsbeeld van een theatervoorstelling. Onmiddellijk zag ik ons.
In het schilderij stelt de kunstenares de dualiteit in zichzelf voor met de gespiegelde portretten: aan de ene kant met haar Europese kledij en aan de andere kant haar Mexicaanse roots.
De schaar zie ik als het symbool voor het doorknippen van karmische banden, van alles en al wie onze liefde in de weg stond.
Daarvoor keer ik tien jaar terug in de tijd. Het was in het voorjaar van 2014 dat ik in contact kwam met iemand die een creatieve dag wou organiseren rond Frida Kahlo. Bezoekers konden zich verkleden als Frida en elkaar portretteren op schilderdoeken.
Het evenement vond plaats in een ontwijdde kerk met bovenaan een levensgrote sculptuur van een walvisskelet. Op die dag en plaats ontmoette ik voor het eerst bewust mijn tweelingziel in fysieke persoon tijdens dit leven. Enkele weken later zou ik walvissen zien in Argentinië, haar geboorteland. Ik kwam toen niet veel meer over haar te weten en toch vergat ik haar nooit. De gouden draad tussen ons liet haar eerst glimp zien.
'Ik ken je nog niet en je bent mij niet vreemd.' (dagboek)
In de jaren daarna woonden we op enkele straten van elkaar en bewogen onze levens parallel, zonder elkaar te raken. Tot we in 2018 samenwerkten aan een nieuw creatief project. We kruisten en gingen opnieuw onze eigen weg.
'In werkelijkheid was ik verlamd en de enige manier om verder te leven was erin te geloven dat jij daar ergens te vinden was, in de golvende menigte mensen die elke dag heen en weer bewoog.’ (dagboek)
In de periode tussen 2015 en 2018 waren er heel wat karmische relaties en thema's die zich duidelijk lieten voelen in mijn leven. Achteraf gezien waren het transformaties die nodig waren om te weten wat liefde niet is, onderweg naar wat liefde wel is.
Het was 2019 toen we elkaar opnieuw aantroffen midden op een draaiende en met rood fluweel bekleedde trap, onze tovertrap. Daar gebeurde het, de duizeling van de tijdloze herkenning. Dat zij mij is en ik haar en dat de tijd niet bestaat wanneer wij elkaar in de ogen kijken. We wisselden woorden, omhelsden elkaar en gingen opnieuw andere wegen.
'Zo liepen we jaren langs elkaar heen en telkens wanneer de ene dacht aan de andere, dacht de andere ook aan de ene.' (dagboek)
Het was 2020 toen we elkaar vonden: het moment waar de woorden stopten en de dans begon van dezelfde ziel die zich herkent in de ander. Nog wat onwennig en zo puur.
'Het was toen we elkaar aanraakten dat ook het uit elkaar vallen begon. Alsof we elkaar om die reden hadden ontmoet. Om het herboren worden dat lag te wachten, omfloerst zodat we dachten dat de dans alleen maar mooi zou zijn. Ze was wild, onvoorspelbaar, vormeloos. Ze ontdeed zich van elke gedaante die ook maar enige herkenbaarheid verdroeg.' (dagboek)
Frida Kahlo voelt voor mij als een meesterenergie in ons proces. De verbondenheid vanuit onze voeling voor het artistieke en het overstijgen van pijn door te kiezen voor schoonheid, te creëren.
Zij symboliseert de wedergeboorte, ze schildert zichzelf herhaaldelijk omringd door dieren en bloemen, het is de natuur die haar ziel wakker houdt.
'twee werelddelen
twee vrouwen
twee levens
twee harten
die de hele ruimte in één adem opslorpen
alle klokken houden op met tikken
wanneer onze handen elkaar raken' (dagboek)
Frida Kahlo, The Two Fridas, 1939
