Vandaag draagt mijn onderneming vijf jaar de naam Persephone. Een dag waarop ik altijd stilsta bij mijn persoonlijke evolutie en waarbij ik jaar na jaar voel hoe de energie van het jonge, speelse lentemeisje die samen met de nimfen bloemen ging plukken, ook in mij leeft.
Ook de eigenzinnige en avontuurlijke Persephone leeft in mij. Zij die haar eigen weg gaat en ondanks de waarschuwing van de nimfen toch kiest om ook de narcis te plukken, wetende wat de gevolgen zijn. Pluto neemt haar mee naar de onderwereld, naar de donkere buik van de aarde waar vanalles leeft buiten ons gezichtsveld. Ook ik hou ervan om diep te duiken, in mezelf, in de ander, in het occulte en in de mysteries van de aarde.
Persephone weet dat Demeter, Godin van de landbouw, op haar wacht en dat hun samenzijn de vonk is die de lente in beweging brengt. Ze versieren elkaars hoofden met bloemenkransen, dartelen met de lammeren in de weide en weten dat alles goed komt wanneer ze samen zijn. De aarde toont haar vruchtbaarheid, gewassen groeien en bloemen laten zich zien. De lente en de zomer vieren hun vereniging.
Het jaarlijkse afscheid gebeurt wanneer Persephone opnieuw voor zes maanden naar de onderwereld gaat. Ze nestelt zich dicht bij het vuur van de kachel, keert terug naar het gevoel van de baarmoeder waaruit ze is voortgekomen. Hoewel Demeter op dat moment niet fysiek bij haar is, ondersteunen ze elkaars proces. Tijdens die zes maanden ontdekt Persephone het ondergrondse labyrinth van haar voorouders, vorige levens, van karmische patronen en er komt verdriet naar boven, gevoelens van onrecht, onmacht en boosheid over de stukken waarin ze niet gezien werd, niet gehoord, veroordeeld en op de brandstapel gegooid. Haar grootste offer levert ze voor het spreken van de waarheid en dat zal ze blijven doen.
Ook Demeter heeft verdriet tijdens die zes maanden dat ze Persephone niet kan vinden, ze volgt haar niet, zoekt haar niet op. Ze is in diepe rouw en haar tranen rollen over de aarde. Ook zij wandelt door de gangen van de onzichtbare wereld die ze in die maanden ontdekt. Ze leert de symbolen te lezen van de engelen, in de wolken en in samenzijn met de vogels. Hoe dichter ze komt bij haar verdriet, hoe meer ze de wereld helder kan zien, haar verleden en het leven waar ze afscheid van neemt. Ze voelt diep vanbinnen haar ziel en ze verandert. Ze hoeft niet meer sterk te zijn. De tranen die ze toelaat, liggen als dauwdruppels te parelen in het zonlicht.
In het diepst van de winter valt er een witte laag sneeuw die Persephone en Demeter als een dunne lijn van elkaar scheidt. De vlokken vallen neer en er ontstaat een diepe stilte. Berusting, aanvaarding, alles mag er zijn. De witte sneeuw komt met de ganzen die herinneren aan de aanwezigheid van het goddelijke dat hen verbindt, voorbij tijd en ruimte. De twee vrouwen horen de roep, elk van de andere kant. Terwijl ze op zoek waren naar elkaar, vonden zij zichzelf, elk jaar in diepere lagen. En hoe dichter ze komen bij de puurheid van de sneeuw, hoe dichter bij elkaar.
Frank Bernard Dicksee, Spring Maiden, 1894
