De zon, Mars en Mercurius staan in Schorpioen en we kunnen dan ook voelen dat er een lichtschakel aan gesprongen is in het donker. Een hele wereld wordt zichtbaar, het mysterie waar we vandaan komen en waar we naar terugkeren, de doorgang naar het leven en de terugkeer naar de dood. Een existentiële laag is voelbaar als een tunnel waarin lichten flikkeren die herinneren aan de tijd die op aarde niet tegen te houden is. We kunnen niet anders dan ons lichaam bewegen in de richting van de fysieke dood. Daardoor is er een urgentie voelbaar om te leven, om aandacht te geven aan wie we vandaag willen zijn en wie we vandaag willen zien.
De energie van Schorpioen herinnert aan de fase van het nigredo of ook wel het afsterven van alles wat ons niet langer dient op dit moment. Zoals de bomen en planten aan de aarde teruggeven wat tot hummus mag omgezet worden. Deze periode is een collectieve memento mori, een herinnering aan onze vergankelijkheid en nederige plaats in het leven. De cyclus van lente, zomer, herfst, winter, zal zich veel langer herhalen dan wij als mens in dit leven zullen ervaren. De kortstondigheid van onze voeten op aarde kan beangstigend en bevrijdend voelen tegelijk.
De eclips in Stier op 28 oktober zet die waarde van ons lichaam in de kijker, van het leven doorheen de zintuigen. Terwijl de zon in Schorpioen door alles heen schijnt en eraan herinnert dat energie niet verdwijnt maar transformeert, ook voorbij ons lichaam.
Mars in Schorpioen handelt op het scherpst van de snede: waar verlang je naar? Wat houdt je 's nachts wakker? Wie kruipt er onder je huid, kan jouw geheimen lezen zonder woorden?
Schorpioen herinnert ons aan de emotionele en spirituele erfenis die we meekregen en die we achterlaten, aan de verbondenheid voorbij de dood. Wanneer we geboren worden, wordt onze naam voor ons op een kaartje de wereld in gestuurd als een onbeschreven blad. Wanneer we sterven wordt onze naam in steen gegrift als een monument aan ons leven. Hoe wil jij herinnerd worden? En welke naam wil je naast die van jou op je grafsteen vereeuwigd zien?
De oppositie tussen Mars en Jupiter onder de volle maan maakt onze instinctieve drijfveren wakker, de drang naar vereniging via het delen van onze lichamen in een seksuele extase die voelbaar maakt dat onze energie verder gaat, dat we zwevend zijn als zielen binnen een tijdloosheid. Er is een verlangen om niet meer te weten wie waar begint en eindigt, fysiek, emotioneel, spiritueel. Die rauwe intimiteit kan simultaan met het gevoel van passie ook een oeroude woede doen opborrelen als hete lava. Die komt voort vanuit het wortelchakra en gaat om bestaansrecht.
De eclips in Stier is een afronding van een reeks binnen dit teken en we kunnen dan ook voelen wat er veranderd is sinds november 2021. We kunnen beseffen dat het vasthouden aan tastbare veiligheid onszelf in een kooi zet, dat we in het vastklampen aan materie missen waar het leven echt om draait. Daarbij is ons lichaam als een graadmeter voor hoe we ons echt voelen vanbinnen.
Planeten in Schorpioen maken het deel wakker waarin onze rouw leeft, elk verlies dat ons getekend heeft als diepe lijnen in een landschap, tranen die als rivieren delen van de aarde hebben weggenomen. Littekens bepalen hoe elk landschap eruit ziet. Ze herinneren aan de fragiliteit van onszelf en de ander. Het is het landschap van diepe rouw dat ons onderhuids voortstuwt op de weg naar heling, als weeën van een nieuwe geboorte.
Veel lichtwerkers kunnen nu zicht krijgen op het onzichtbare werk dat ze al die jaren voor het collectief deden. Ik zie het beeld van mensen als een soort doos met het vermogen om te transformeren. Doordat zij de zwaarte, het verdriet, trauma, boosheid, .... uit hun omgeving filteren en opnemen om te transformeren naar licht, naar liefde, ervaren zij zelf ook die emoties die doorstromen, die uitputtend kunnen zijn en waarvoor ze hun eigen energie tijdelijk in frequentie verlagen. Zij zijn alchemisten die ervoor zorgen dat de doos nooit helemaal zwart wordt. Zwart is de afwezigheid van licht.
Veel lichtwerkers hebben het laatste jaar de focus verlegd naar zichzelf, wat betekent dat ze niet meer dragen voor hun omgeving wat ze altijd gedragen hebben. Het gevolg is dat de mensen rond hen gaan beseffen wat dit met hen doet, hoe zwaar hun rugzak is en hoe groot de noodzaak om die lichter te maken en te transformeren. Zo nemen zij die rol over en dragen we allemaal bij aan het groter geheel.
Mensen die al jaren bewust met energie werken, krijgen nu de rust om steeds meer licht dat ontstaan is in die tussenruimte vrij te geven. Dat is nu hun taak, het licht te beschermen dat aanwezig is, de frequentie hoog te houden en met fijngevoelige antennes na te gaan hoe veel licht ze bij zichzelf houden en hoe veel ze lossen.
Godfried Schalcken, A young woman with a burning candle, 1660
