Het bloeiende hart / 13 juni

13 juni was onze gemeenschappelijke geboortedag, zo bleek zo'n tien jaar geleden uit een gesprek met een grijzende, magere man met de uitstraling van een filosoof. Op dat moment verkocht ik een tijdschrift over kunst en antiek in een veilinghuis. We raakten aan de praat en de ontdekking van onze gemeenschappelijke verjaardag zorgde ervoor dat we elkaar jaar na jaar bleven feliciteren. We volgden elkaar online en herkenden elkaar als tijdsreizigers, alsof we beiden uit oude schilderijen geplukt waren en terug op aarde terechtkwamen. Ik bewonderde hem in de manier waarop hij met zijn zaklamp in oude vazen scheen en ze in een oogwenk kon plaatsen in tijd en ruimte, verbonden met gebeurtenissen, culturen en mensen in de geschiedenis. Hij bracht oude objecten terug tot leven via zijn kennis en in verbinding met de emotionele laag ervan.

Deze maand verscheen via Facebook een bericht van de man met een sterfdatum toegevoegd aan zijn geboortedatum. Het bracht veel in mij teweeg, hoe één ontmoeting met iemand blijft nazinderen. Hoeveel losse draadjes er zijn met mensen die ik al mocht kruisen tijdens mijn eerste 35 levensjaren. Vanaf nu gebeurt het dat ik iemand terugzie en we zeggen "Het is 10 jaar geleden dat we elkaar zagen. Kan je dat geloven?". Het is alsof er een andere wereld is geboren in dat tijdsvlak. Een andere Lise, een andere leefwereld. En tegelijk leven al die jongere versies van mezelf nog in mij en kan ik er terug mee verbinden dankzij het gezicht, de blik, de ontmoeting, het weerzien, de stemkleur, de woorden van iemand die ik vroeger heb gekend.

Zijn we niet allemaal poorten die voor elkaar opengaan?

Astrologie was voor mij een belangrijke poort in een levensfase waarin ik het gevoel had te vallen en te blijven vallen in een zoektocht naar het 'waarom' van mijn bestaan. Er moest toch iets meer zijn?

Ondertussen weet ik dat er meer is, zoveel. En tegelijk blijft de basis de eenvoud van mens-zijn, van alle ervaringen die zich als draden weven tot een leven doorheen de dagen, doorheen de jaren.

Onlangs kocht ik een blouse en achter de kassa stond iemand die het evenbeeld leek van een leeftijdsgenote, een vriendin met een heel warm en creatief hart, die veel te jong door een ongeluk om het leven kwam. Heel even leek het alsof ze daar terug stond.

Deze zomer is het ook tien jaar geleden dat ik een vriend verloor aan acute malaria. Ondertussen ben ik ouder geworden dan hij ooit was. Hij was een pionier, een fotograaf, een wereldreiziger. Hij had de gave om de wereld vast te leggen in de spiegels van waterplassen. Toen we op een avond op de Kunstberg in Brussel stonden, vertelde hij mij dat er drie soorten mensen bestaan: politici die de regels bepalen, filosofen die alles in vraag stellen en kunstenaars die al wat ze zien en meemaken vertalen naar creatie. Hij vroeg mij om nooit te vergeten wie ik ben. En we wierpen onze blik naar de hemel.

Deze mensen die mij geraakt hebben, vaak kort en toch zo blijvend, zijn bepalend in mijn leven. Ik zocht van jongs af aan naar manieren om een stempel na te laten tegen de dag dat ik hier niet meer zal zijn, die existentiële drijfveer was er altijd. Ondertussen heb ik begrepen dat iedereen dat sowieso doet, dat we allemaal iets betekenen voor elkaar. En soms splitsen wegen. Vaak wandelen we voor de laatste keer weg van een plek die gedurende een fase veel betekende, ons mee vormde. We werpen een laatste blik in iemands ogen, een leraar, een klasgenoot, een winkelbediende, een collega, een buurman, een vriendin, en we wuiven 'tot later', 'tot de volgende', 'we zien elkaar'.

Ondertussen heb ik ook begrepen dat elk leven aan het einde losse draadjes heeft, dat het onmogelijk is om volmaakt te zijn. En soms vinden we elkaar weer, lezen we de tijd in elkaars verouderde lichamen. Ervaringen stapelen zich op, we worden gelaagder, robuuster en verfijnder tegelijk, als individuele landkaarten die samen de wereld bekleden.

2025 is een jaar vol unieke, veelzeggende astrologische duidingen. In deze tijd kies ik ervoor om het -gewoon- menselijk te houden. Een gedachtestroom, een brief, een luchtballonnetje dat mag landen bij wie er iets in terugvindt. Niet alles heeft een verklaring nodig.

Wie mij persoonlijk kent, weet dat ik dikwijls zeg:

"Het is wat het is.".

In die zin zit voor mij de aanvaarding van het mysterie - in mezelf, in de mensen rond mij, van de omstandigheden, van de hand van God, van het onzichtbare dat ons als een mycelium draagt. Aan het einde van de dag is het vooral belangrijk om je hand op je eigen hart te kunnen leggen en te voelen dat het klopt.

Sarah Jarrett Collage, The Flowering Heart, 2025