Terugblikken op het jaar 2023 doe ik graag aan de hand van een sprookje dat zich afspeelde in mijn eigen omgeving.
Er was eens...
een dag vroeg in februari, toen twee witte ganzen op ons domein kwamen wonen. Ze vormden een koppel. Hun veren klein en groot sierden al snel het winterse gras.
Ik kon hen observeren door het raam van mijn poppenhuisje. Ik keek hoe ze synchroon bewogen, in het gras gingen zitten of de vleugels uitsloegen. Wanneer de ene zich omdraaide, volgde de andere zo snel dat het moeilijk was te zien wie de beweging initieerde, zo waren ze op elkaar afgestemd.
Ik wou aan de eigenaars voorstellen om ze 'Hans en Grietje' te dopen en toen bleek dat zij hen net dezelfde namen hadden gegeven! Ik voelde dat ze iets kwamen vertellen van de wijsheid uit het gelijknamige sprookje, wat ook zo bleek toen ik kort daarna als bij 'toeval' een boek over de diepere laag van het verhaal in handen kreeg. Daarnaast kon ik ook in de dynamiek van de ganzen heel veel lezen over de verbinding tussen tweelingzielen.
*
Zo schreef ik begin dit jaar het volgende:
"De mannelijke gans sloot zichzelf buiten uit het omheinde terrein en riep van aan de zijlijn naar de vrouwelijke gans binnen de draad. Dat wat hen scheidt is slechts een dun vlies, niet hoog en ongevaarlijk. Toch voelen beiden paniek en beginnen hun vleugels uit te slaan, te kwetteren naar elkaar.
Het is onzeker hoe de ene buiten de omheining is geraakt en toch gebeurt hetzelfde scenario meermaals.
Zeker is dat beiden zo snel mogelijk weer bij elkaar willen zijn. Toch is er soms een onzichtbaar veld dat hen scheidt. Het is als de hand van God die elk in hun eigen proces duwt, tot in de schaduw van verlatings- en bindingsangst, eenzaamheid, het gevoel buitenstaander te zijn, een vreemde in de wereld.
Hun schaduw neemt over tot ze er vrede mee nemen en zichzelf in het licht durven te plaatsen.
Op dat moment voelen ze allebei de nabijheid van de ander, niet fysiek maar energetisch als een orb van licht die de weg toont in de vorm van vele tekens, droombeelden, regenbogen, songteksten, in de aanwezigheid van het goddelijke.
Zo volgen beiden hun weg doorheen hun schaduw tot ze zien hoe ze samenvallen. Met elkaar, in elkaar, door elkaar heen. Ze delen dezelfde schaduw. Ze kijken op, in elkaars ogen en daar zien ze telkens weer: ook delen wij hetzelfde licht. Leven wij dezelfde weg. Vallen we samen, met onszelf, met het goddelijke, met elkaar. Zonder ons zou de tijd niet bestaan. Wij stromen verder dan de tijd. Verder dan de omheining die als mist komt en gaat. Wij stromen van elkaar weg en weer naar elkaar toe. In liefde."
*
Toen werd het lente...
en daarmee kwam het nieuws dat het koppel op een nest broedde, wat een vreugdevol vooruitzicht! De mannelijke en vrouwelijke gans hadden elk een duidelijke rol. Zo omschreef ik het:
"Hans de gans rust in het grasplein voor mijn huisje, terwijl Grietje op het nest broedt. Hoewel ze samen horen, brengen ze nu veel tijd apart door, elk in hun eigen proces met hun eigen taken. Hij waakt, gericht op de buitenwereld. Zij beschermt het nieuwe leven op hun schuilplek."
*
En toen was het 17 april...
om 11u11 ontving ik het nieuws dat de kuikens waren geboren, ik telde ze op de foto en ze waren met 11!
Elf is een meestergetal dat tweelingzielen heel vaak zien tijdens hun processen, omdat ook zij elkaar spiegelen.
In de loop van de daaropvolgende maanden kon ik zien hoe de ganzenfamilie in een lange rij liep, onlosmakelijk met elkaar verbonden. Op kop Hans als leider en aan de staart Grietje die steeds als laatste aansloot om te zien dat alle kuikens zich veilig voortbewogen. In geval van mogelijk gevaar communiceerden ze peilsnel met elkaar en begeleidden de lange rij in veilige richting. Ik zag ze één voor één en week na week van kleine kuikens uitgroeien tot ganzen.
*
Na de zomer werden enkele van de ganzen naar een nieuwe thuis gebracht, ze bleven met 7 over om de laatste maanden van dit jaar af te ronden - ook een 7 jaar. 2023 als jaar van de onzichtbare wereld, van leren zien vanuit het hart, voelen vanuit de buik, geloven met de kruin.
*
Het is december...
Vijf ganzen kregen een nieuwe bestemming.
Aan het einde van dit jaar blijft een koppel ganzen over.
Hans en Grietje.
Of het echt dezelfde Hans en Grietje zijn waarmee dit jaar begon, zou ik niet durven zeggen. Ze hebben een hele weg afgelegd en er was afstand tussen hen, er was de illusie van afgescheidenheid toen Hans zichzelf buitensloot en er ontstond een lang proces waarbij hij de leiding nam in de buitenwereld, terwijl zij de innerlijke leiding nam. Soms leek het alsof er te veel tussen hen in stond, ruimte, tijd, stilte. In die liminale fase transformeerden ze elk op hun manier. De eerste dagen zonder andere ganzen tussen hen in waren een beetje onwennig, ze zochten hun plek in de nieuwe dynamiek.
En nu komen ze opnieuw thuis bij elkaar, waken over elkaar, wijken niet van elkaars zijde, bewegen hun hals synchroon en elegant zoals zwanen doen. Ze zijn onafscheidelijk, weten ze nu.
*
Verder schreef ik ook nog bij het verhaal van Hans en Grietje:
"Dikwijls gebeurt het dat we vanuit het universum een preview krijgen van wat er komt. Wanneer we iemand anders bewonderen of verlangen naar een ervaring die we zien bij een ander, dan kunnen we daarnaar kijken als naar de trailer voor een film, wetende dat ook wij dat verlangen aan het manifesteren zijn.
De verschijning van de gans is als de boodschap die neerstrijkt: ‘Leef jouw sprookje’.
Elke dag wanneer je wakker wordt, kan je je afvragen of je het gevoel hebt dat je jou in het juiste verhaal bevindt."
Anna Boch, De ganzen van de boerderij, 1926
