Toen ik mij vorige zomer verdiepte in de fases van de alchemie en besefte dat al mijn gedichten binnen dit proces een plaats vinden, koos ik de titels van de alchemistische fases als structuur voor mijn bundel in vijf delen.
De eerste fase is het nigredo of de donkere nacht van de ziel. Hier bevinden we ons wanneer ons iets heftig overkomt: dood, afscheid, - er is even niets meer te zien.
Het is donker als op de bodem van de oceaan, het is er stil, en het voelt alsof er niemand anders is. Het voelt als het einde. En dat gaat gepaard met emotionele, psychische, mentale en fysieke pijn. Deze fase is verbonden met zwarte vogels, zoals de raaf, kauw of kraai, die zich dan opvallend laten zien omdat ze gidsen doorheen deze overgang die heel intens is.
De tweede fase is het albedo of de zuivering.
Deze staat symbool voor een wit blad. Het verleden is vergeven, alles is mogelijk.
Er is herwonnen rust en een vredevol gevoel. De zwaan toont zich en symboliseert de puurheid en het trouw zijn aan jezelf.
Om van het nigredo naar het albedo te kunnen bewegen is het noodzakelijk om stil te vallen, om toe te laten dat er even niets hoeft, ook sociaal contact valt dan vaak weg in deze fase van de kluizenaar.
De overgang naar het albedo ligt in de overgave aan het gevoel dood te gaan.
Het eerste gevoel van doodgaan in dit fysieke lichaam gebeurt volgens mij bij onze geboorte, wanneer alles donker is in het geboortekanaal en niet wetende wat er komt, ervaren we het absolute einde van het leven in de baarmoeder. Wat we daarna kunnen waarnemen met gesloten ogen is een lichtvlek, zoals wanneer je met gesloten ogen op het water drijft en de zon zich doorheen je oogleden laat situeren.
Hier krijgen we voor het eerst weer licht te zien, nog wazig, maar wel altijd krachtig genoeg om het te volgen.
Dat is wat de ziel altijd zal willen, het licht volgen.
Uit het geboortekanaal gekomen beseffen we dat de dood een nieuw begin is, dat het licht enorm fel en aanwezig is - nu is het overal.
Tijdens het albedo is het aan ons om te voelen, te doorvoelen, emoties door ons heen te laten bewegen, alle aandacht te geven die ze vragen dankzij signalen uit het lichaam. Nu komen tranen naar buiten als het eerste teken van leven, zoals ook bij de geboorte. Zo zijn tranen altijd weer het eerste teken dat we onszelf toelaten ons te openen, te verzachten, week te zijn als een pasgeboren baby met een heel gevoelige huid, zo teder en ongeschonden kwetsbaar.
We laten onszelf toe om opnieuw te beginnen.
In mijn ervaring is het gezond om spiralend doorheen de vijf fases - later meer over de volgende drie - te blijven bewegen doorheen ons leven.
Mensen die te maken hebben met depressie blijven als het ware vastzitten in het nigredo waardoor de donkerte doorweegt, voelt als een zwaar gewicht, als iets onoverkomelijk, eenzaam, alsof er geen uitweg is. En die is er altijd zodra we ons durven te openen vanuit het hart.
Het onderdrukken van emoties en de hechting aan lijden (trauma) wordt als een zelf gecreëerde gevangenis waar de persoon in kwestie zich slachtoffer van voelt. Je zou dit ook kunnen zien als de symboliek van de Duivel in Tarot. Op de duur kan zo iemand een ondoordringbaar beschermingsmechanisme ontwikkelen als een rotsblok die voor de opening rolt en alle contact met de buitenwereld vermijdt om niets binnen te laten.
Geen pijn binnenlaten, betekent ook geen licht binnenlaten. Niemand binnenlaten betekent ook jezelf wegcijferen, verbergen, in de schaduw blijven. Het licht bevindt zich dan buiten de gekende comfortzone en buiten jezelf.
Het licht is er voor iedereen.
Het is liefdevol, altijd aanwezig en onvoorwaardelijk.
Hoe meer je opengaat voor het licht, hoe meer je het licht wordt.
Viktor Kryzhanivsky, In Search of Destiny
Comments