Vanaf vandaag gaat Venus door Schorpioen, door de diepe, intense, donkere, occulte, bevroren wateren van dit waterteken. Liefde betekent hier transformatie, kundalini awakening, dood en wedergeboorte. Het aanraken van de ander betekent het begin van een duik in het onbekende, van een metamorfose die aan het begin van de ontmoeting voelbaar is maar nog niet te overzien. Met de ingang van Venus in dit teken voelde ik een beeld terugkomen uit mijn herinneringen en ik kon het terugvinden in mijn foto archief in de tijdlijn van de winter van 2016.
Ondertussen weet ik dat zo'n ingevingen niet zomaar gebeuren. Tijdens deze periode sluit een cyclus die toen begon. Voor veel lichtwerkers en tweelingzielen was er in die periode een diep karmisch proces gaande waarbij toxische patronen in relaties heel zichtbaar werden. Veel empathische personen trokken narcisten aan in hun leven, licht trekt donker aan, dat zijn de lessen van Venus in Schorpioen. Yin en yang hebben elkaar nodig om elkaar te spiegelen en in evenwicht te brengen.
In die periode van mijn leven woonde ik in een heel kleine studio in de stad waar ik afgestudeerd was. Wanneer ik aan die jaren terugdenk is er altijd één dag, een moment, een gevoel dat naar voor komt. De zon scheen, het was ijskoud en ik deed mijn raam 's ochtends open en stond met mijn blote voeten en een dampende koffie op het balkon waar er net plaats genoeg was voor mij. Ik sloot mijn ogen en ik zag zoveel warmgeel, een gloed overspoelde mij en ik had het gevoel te baden in gouden licht, vanbinnen uit en verwarmd van buitenaf.
Toen ik mijn ogen open deed, keek ik naar de heideplantjes die ik verwaarloosd had en die neerlagen in bevroren water. Ik keek er lang naar en ik zag zoveel schoonheid, het was zo'n moment waarop er allerlei tijdlijnen samenvielen en ik zoveel licht voelde stromen. Hoewel ik de plantjes al maanden had, zag ik op dat moment hun naam: 'Helena'. Een naam die ik meteen verbond aan mijn grootmoeder, die tot op vandaag de zon in mijn leven is, een bron van zoveel liefde. Ik schreef in die periode in mijn dagboek: 'ik weet dat elke vrouw in mijn leven een afspiegeling is van jou'. En zo was het. Elke liefde die ik ontmoette was verbonden aan deze naam. Elke liefde die ik ervaarde, was een afspiegeling, niet alleen van de naam van mijn grootmoeder, maar ook van mijn tweelingziel.
En dat is waar we vandaag zijn. Het is tijd om te ontdooien. Liefhebben met een bevroren hart is onmogelijk. Liefhebben vanuit trauma is onmogelijk. Generaties lang hebben relaties zich gevormd vanuit onderliggende pijn en ze bestaan op basis van wederzijdse afhankelijkheid. Het is tijd voor een nieuw paradigma in relaties en zoveel mensen kunnen dit voelen, zijn hier klaar voor.
De voorbije week zie ik herhaaldelijk een beeld voor mij van een document waarop verschillende opties te kiezen zijn: alleenstaande, gehuwd, wettelijk samenwonend, weduwe. Maar dit klopt niet meer in deze nieuwe tijd. Het is mogelijk om in de aardse 3D werkelijkheid alleenstaande te zijn, maar op energetisch niveau gehuwd te zijn. Tweelingzielen zijn met elkaar gehuwd voorbij dit leven en dat is precies ook de reden waarom ze in de fysieke realiteit vaak vele jaren celibatair leven, omdat ze toegewijd zijn. Omdat de gouden gloed die ze één keer terug gevoeld hebben onvervangbaar is. Hun huwelijk is een driehoeksrelatie mét het licht. Ze verlangen naar eenwording omdat de samenvloeiing van mannelijke en vrouwelijke energie het enige is wat ze op zielsniveau kennen. (!)
Ze kunnen elkaar enkel terug in het fysieke brengen en tastbaar maken, wortels geven, door te bidden, door te geloven. Door meer dan in wat ook te geloven.
Gustave Doré, llustration for Orlando Furioso, The Medieval Wedding, 1879
