De laatste tijd (maanden-jaren) is mij iets heel duidelijk geworden. Dat gebeurde door een aantal ervaringen die mij iets lieten zien waar ik mij niet bewust van was. Eén van die momenten was een vertelnamiddag in groep rond het verhaal van ‘De wolkenboer’. Na het luisteren maakten we elk een tekening van het moment uit het verhaal dat het meeste bijbleef. Ik was de enige die mij helemaal thuis voelde in de wolken-akker, waar de boer in het verhaal mysterieus naartoe verdwijnt en met zijn ploegen door de wolken trekt op dezelfde manier als hij anders op het land doet. De mensen uit het dorp begrepen niet wat er gebeurde, waar hij naartoe ging, lachten hem uit. Slechts één jongeman die ook een zonderling was, kon zien hoe de boer opsteeg naar de wolken. Alle anderen beweerden dat het gezichtsbedrog was, een illusie. ‘Ploegen in de wolken is onmogelijk,’ zeiden ze.
Het beeld van de wolkenboer symboliseert het proces van ascentie, van het contact tussen jezelf als mens met iets hoger, iets ongrijpbaar, iets wat veel namen en vormen kan aannemen, iets niet van deze wereld, iets voorbij de horizon, iets goddelijk. Het is voor mij altijd heel gemakkelijk geweest om de wolken te bezoeken. Dat herinner ik mij ook uit mijn tijd op school: ‘Je kijkt weer naar buiten’, ‘Je bent aan het dromen’, ‘Je zit met je hoofd in de wolken’, ‘Aarde aan Lise’. Het was heel vanzelfsprekend voor mij om te reizen naar die andere lagen, ook in een omgeving met mensen rond mij, waarbij ik meer dan eens ‘uit de lucht viel’ wanneer er een vraag werd gesteld. Het ging zover dat iemand me ooit vroeg: 'Ben jij high of ben je altijd zo?', waarop ik antwoordde dat ik dus altijd 'zo' ben.
Nu besef ik dat die afwezigheid meer was dan dissociatie, dat ik nog aan het ondervinden was op welke momenten mijn veld open te zetten en wanneer mijn aandacht te richten op het hier en nu. Ik begon heel jong met het schrijven van poëzie, gedichten als een manier om te laten neerdalen wat er allemaal binnenkwam. Wolken op aarde. Woorden die niet ‘van mij’ waren, maar door mij heen kwamen. Wanneer ik mensen tekende, zagen deze eruit als ballonnen met gezichten, hoofden aan dunne draadjes in de lucht.
Sinds er de laatste jaren een sterkere doorstroom is van energie, zonnestormen, poorten, voelde dit voor mij als een noodzaak om in een groene omgeving te gaan wonen uit belang voor mijn welzijn. Ik leerde op aarde te komen, mijn lichaam te voelen waar ik veel last had van een ijl hoofd. Nog altijd ben ik aan het wortelen en wieg ik mee met de wind. Ondertussen ben ik bewust van bepaalde handelingen, methodes, manieren om mijn aarding te activeren.
Ook mijn geboortehoroscoop toont een nadruk op lucht, aangewakkerd door vuur, met de sensitiviteit van water -en met weinig aarde. Omdat aarden voor mij dus zo essentieel is om weer terug te komen vanuit de diepere lagen, wil ik ook dit aspect in mijn praktijk meegeven. Stilaan krijgt dit luik voeten aan de grond met vormen om iemand mee te nemen in de natuur als helende bron om te aarden, te vertragen, alle zintuigen open te zetten, te zakken in het hart. Mét poëzie en astrologie als talen die aan het ongrijpbare kunnen raken en het een beetje dichterbij kunnen brengen.
Dat was het inzicht, ik heb vrij jong aardse structuren en systemen losgelaten waar andere mensen lang over doen om er zich vrij van te voelen. Ik kon nooit anders dan naar mijn hart te luisteren. Ik heb zelden het gevoel gehad dat ik moet voldoen aan maatschappelijke verwachtingen omdat ik mij meer van de wolken dan van de aarde voelde. En omdat ik geleerd heb om de omgekeerde weg af te leggen, heb ik het gevoel dat ik hierin iets kan betekenen.
Weet jij hoe jouw droom te grijpen en als een ballon richting de aarde te trekken?
Dante Gabriel Rossetti, The Day Dream, 1878 - 1880
