Onderweg / 2025

Hoe voelt 2025 voor jullie?

Voor mij waren de eerste maanden van dit jaar als het nigredo, het zwarter dan zwart in de alchemie, een periode van rauwe rouw. En uit ervaring wist ik 'the only way out is through'.

Wat overstijgt is telkens het blijvende geloof in God, kosmische krachten, die het beste met mij en met ons voorhebben.

Het zwart werd opnieuw een witte pagina dankzij de zuivering met veel tranen, dankzij rust, stilte en toelaten van het totale niet-weten.

Op dit witte canvas scheen zonlicht, de lente kwam. Voorzichtig liet ik haar toe en ontegensprekelijk was daar ook de zomer met haar warmte en overvloed. Ze bracht nieuwe mensen die mij zo welkom lieten voelen en mensen voor wie ik zelf ook een vriendelijk gezicht en wegwijzer mocht zijn.

Toen kwam in volle vaart de rode fase van het rubedo, de passie, het verlangen, het hart van de zomer met haar bloei, kleur, graan, oogst, onoverwinnelijke liefde.

In de eerste fase had ik het gevoel dat de kern van wat ik voor ogen had voor mijn toekomst werd weggeveegd en er niets meer was. Geleidelijk aan ontstond er ruimte, kreeg ik een nieuwe landkaart in mijn handen en ik zag maandenlang het beeld van een draaiend kompas - ik voelde mij een draaiend kompas dat pas in divine timing zou stilvallen en de route zou openbaren. Ik zag ooievaars en kolibries op mijn weg, Noord en Zuid, zee en schepen, boomkikkers en zwanen. Ze wezen allen de weg in twee richtingen tegelijk, twee verbonden polen. De ene mijn leefwereld tot nu toe en de andere, een land aan de overkant.

Sinds kort heb ik het gevoel dat de kaart zichtbaar aan het worden is. Ik herinner me als kind dat er iets bestond als een blanco papier waar je met potlood over moest gaan, waarna de tekening duidelijk werd. Met grote ogen ontdek ik dat alle wegwijzers kloppen, dat ze verweven zijn met mijn kinderdromen, met dromen die ik mij zelf niet meer bewust herinnerde en die voor mij opnieuw zijn wakker gemaakt.

Het woord 'manifesteren' heeft bij mij altijd op weerstand gebotst en ik voel meer dan ooit waarom. Wat het leven vraagt is om ons te openen en alles te laten ontstaan, om de doorstroom toe te laten van het onbekende, om ons te laten overstromen en vandaar opnieuw geboren te worden.

Het afgelopen half jaar is mijn tempo van leven veranderd van héél traag naar heel snel, als een wervelwind. Veranderingen volgen elkaar op en ik ben er als een nieuwe versie van mezelf, te midden van een metamorfose waar ik mijn vertrouwen in leg. Ik heb altijd het gevoel gehad alsof ik in een andere tijd leefde, buiten de tijd van de klok - en nu ervaar ik stilaan dat ik ook ben opgenomen in de aardse tijd, dat ik de cadans gevonden heb. Dat maakt dat ik voel dat ik deel uitmaak van het leven hier, dat ik leer te navigeren met de wetten van de samenleving, én tegelijk weet hoe de eeuwige oceaan voelt.

Numerologisch is 2025 voor mij een 1-jaar en duidelijker zou het niet kunnen zijn. Tijdens de eerste helft van dit jaar heb ik veel afronding gevoeld, van enkele vriendschappen die mij niet konden omarmen in elk van deze fasen, van vrijwilligerswerk dat ik tien jaar lang deed, van een manier van leven en werken in flow die plaats maakte voor meer structuur en daadkracht, van een opleiding die ik vijf jaar volgde, van manieren waarop ik nog altijd op zoek ging buiten mezelf naar iets wat al lang vanuit binnenuit leeft en wat nu nog meer mag staan als een huis. Dat gevoel heb ik ook, dat ik een totaal nieuw fundament aan het leggen ben voor mijn leven dit jaar. Wat een moed vraagt dit jaar en ik heb er meer dan ik dacht.

Ondertussen voel ik terug de glinstering van goud, in het water, tussen de boombladeren, in mijn ogen, van de sacrale eenheid, van het pure zijn en liefde die altijd is.

Iemand vroeg mij of ik niet eerst door alle fasen moest gaan om mijn geliefde te ontmoeten die op zielsniveau past en blijft.

In mijn beleving komen en gaan alle fasen als spiralen. Ik heb mijn geliefde herkend en zoals velen heb ik ook wel eens getwijfeld aan wat het werkelijk betekent om 'tweelingzielen' te zijn. Tegelijk voel ik dat iets onderliggend ons stuurt, iets woordeloos, groots, hoe onconventioneel de paden ook zijn die we lopen. We zijn in volle voorbereiding van een volgende fase en ook die zal in spiralen verlopen. Onderweg zullen we delen hand in hand wandelen en delen op verre afstand van elkaar leven. We zullen samenvallen en loslaten, bevrijden van elke vorm die werd voorbepaald over wat het betekent om graag te zien, om samen te zijn en te blijven.

Wist je dat mijn bundel 'Wij zijn zwanen' een poëtische reis is doorheen de fasen van de alchemie?

Mijn boek blijft beschikbaar en kan per post opgestuurd worden, vraag er gerust naar.

En de astrologische duidingen, die blijf ik geven.

Ik stem af op jouw geboortegegevens en voorspel niets. Je blauwdruk mag tevoorschijn komen zoals ze altijd al was.

* Mijn schrijven hier zal niet meer altijd verbonden zijn aan de planeten als kapstokken voor wat er leeft.

Wie weet resoneert er op deze manier ook iets.

Tot onderweg.

Walter Crane, The Enchanted Boat, 1868