De voorbije jaren voel ik hoe mijn relatie tot bomen, bloemen, kruiden steeds meer verdieping krijgt. Een boom die nu sterk naar voor treedt is de linde, waarvan ik gisteren de vruchten mocht oogsten en te drogen leggen in de zon. Wanneer in bloei, verspreidt de gevleugelde geur zich als beschermende moederliefde, zoet en rustgevend.
De natuur kent haar eigen ritme, haar tijd en ruimte en wanneer ze bloeit dan toont ze een urgentie. Ze brengt de focus helemaal in het 'nu', waar de bloesems zich openen, heerlijk om thee van te drinken.
De wetenschappelijke naam 'tilia' komt van het Griekse ptilon en betekent vleugel, naar de gevleugelde bloemen en vruchten. De linde staat al sinds de steentijd symbool voor het vrouwelijke in de natuur en is verbonden met Freya, godin van liefde en vruchtbaarheid. Zij is gekend als strijdster en wordt vaak afgebeeld met boskatten die haar strijdwagen voorttrekken, de ene zwart en de andere wit. Ze draagt een mantel van arends- of haviksveren, elk moment kan ze in een vogel veranderen.
Volgens de Germanen en de Kelten zorgde de linde voor bescherming. Vanwege deze symboliek werd vroeger eerst een linde geplant en daarna pas een huis gebouwd, zodat het huis op vruchtbare grond stond.
In de Middeleeuwen was de plek waar een linde wortelde een geschikte locatie voor de rechtbank om een vonnis uit te spreken, maar ook de plek waar getrouwd werd.
Op veel dorps- en stadspleinen werden de bomen geplant en was de boom de ontmoetingsplek voor de inwoners. Bij boerderijen zorgden ze voor schaduwrijke en geurende loofgangen.
"De linde een zachte en lieve boom, met lichtgroen, hartvormig blad, vandaar ook 'de liefdesboom' genoemd. Ze biedt bescherming en troost aan al wie haar pad kruist.
De lindeboom wordt bewoond door het zoete lindewezen die ervoor zorgt dat de bloemen verleidelijk geuren en zo de minnelust van geliefden stimuleren.
Het is ook een moederlijke boom, want zij voedt met haar nectar vele insecten, vooral bijen - de oude Romeinen noemden haar ‘bijenweide’.
Linden zijn wijze bomen: ze kunnen meer dan 1000 jaar oud worden en slaan in hun lindezielen op wat om hen heen gebeurt, zo kunnen zij aan mensen die daar open voor staan advies geven."
Alphonse Osbert, Sous un Rayon de Lune, 1895
