Ik wil even iets delen omdat ik vermoed dat de energie van de voorbije weken niet alleen voor mij erg zwaar voelt. Aan mijn dromen merk ik sinds het nieuwe jaar dat er heel veel duisternis wordt aangeraakt en door gevoelige mensen heen stroomt. Het kan voelen alsof je gebombardeerd wordt door beelden en alle energie momenteel gaat naar het voelen. Het doorvoelen van alle delen in jezelf die zich omgebogen hebben onder druk van een samenlevingsmodel dat nooit bij jou gepast heeft, onder druk van patronen binnen jouw familie, van verwachtingen waaraan je ooit dacht te moeten voldoen. Er kan een algehele en intense moeheid merkbaar zijn in het lichaam.
Veel water drinken en letterlijk gaan uitwaaien voelt nu dan ook essentieel. Wat voeding betreft, zelf invoelen wanneer je veel of net weinig eten nodig hebt om tegelijk de instromende nieuwe energie te integreren. Het huis laten verluchten voelt nu ook heel belangrijk, alle deuren en ramen open zetten zodat er circulatie is.
Ten slotte kreeg ik nog de boodschap door om de pijn te erkennen waar tweelingzielen doorgaan. De pijn die voelbaar is wanneer na de ontmoeting met jouw tweelingziel een separatie ontstaat is bijna niet met woorden te omschrijven. Je voelt het bloeden van je fysieke lichaam, het bloeden van je hart, het bloeden van je ziel, het bloeden van je emotionele lichaam en het bloeden door het verlies van afgescheidenheid doorheen veel levens met alle karma dat daar is opgelopen. De pijn is zo intens dat je lichaam letterlijk naar de grond gebracht wordt, dat je gaat liggen op de aarde, in de armen van een boom, de ogen sluit totdat je begint te zien - je begint meer te zien, te voelen, te weten dan ooit tevoren en het is een beweging die niet meer stopt. Het is een beweging van lange adem die je altijd dichter brengt bij het goddelijke, bij het oervrouwelijke en het oermannelijke, bij de natuur - en zo ook dichter bij elkaar, bij de oorspronkelijke eenheid.
Het is een rouwproces dat meer naar de oppervlakte komt wanneer de energie in het collectief woelig is, omdat er een diep verlangen is naar het terugkeren naar eenheid. Het kan zijn dat je moeilijk in je lichaam kan blijven of aan één kant van het lichaam uitgesproken pijn ervaart.
Veel mensen denken dat ze hun tweelingziel ooit ontmoet hebben omdat ze het concept ergens gelezen hebben. Wat ik kan zeggen is dat het zo is als het onmogelijk is om ooit op te houden aan die andere persoon te denken. Het heeft niets te maken met een obsessieve verliefdheid, met niet willen of niet kunnen. Elke tweelingziel heeft dat op een punt van teveel pijn en verdriet geprobeerd.
Het gaat erom dat er een constante aanwezigheid is van de ander, dat er beelden doorkomen uit het leven van de ander, uit jullie gemeenschappelijke verleden en toekomst, dat alles voorbij het logische denken gaat. Er is een gouden draad die jullie verbindt.
Het is op vandaag niet evident om dat proces met iemand te delen, vandaar de erkenning die ik wil geven voor wie dit ook voelt. Het is werkelijk, het is echt, het voelt ziels-verscheurend omdat het dat ook is.
Eén ziel in twee lichamen.
Veel liefs, geen storm duurt eeuwig.
William Blake, The Night of Enitharmon’s Joy, Hecate, 1795
